Φάος ἠελίοιο – Ἥλιου φῶς – Γιὰ τὸ τοπίο τῆς Ἰλιάδος

Αὐτόν τε ζώειν καὶ ὁρᾶν φ ά ο ς ἠ ε λ ί ο ι ο.
Κι ὁ ἑαυτός μου νὰ ζῶ καὶ φ ῶ ς νὰ βλέπω τοῦ ἥ λ ι ο υ.
Ἰλιάς, ραψῳδία Ω, στίχος 558

Τὸ φῶς -τὸ λεπτοφυὲς μυστήριο ποὺ φανερώνει κάθετί στὸ Σύμπαν κ᾿ ἐξίσου ζωοδοτεῖ καὶ δυναμώνει… Πόσα μάτια ἀνοιγοκλείνουνε κάθε στιγμὴ πάνω στὴ Γῆ, εἰσπράττοντας φῶς;.. Κάθε ζευγάρι ἀπὸ κεῖνα κρύβει λαβύρινθο νευρικῶν διασταυρώσεων, ἀπολήξεων κ᾿ ἐπανασυνάψεων μές στὴν ἕδρα του, τὸ κρανίο· πίσω ἀπ᾿ ὅλα, ἀκόμα πιό καλοκρυμμένη, λέμε πὼς στέκει ψυχή. Σ᾿ αὐτή φτάνουν οἱ ἀχτῖδες καὶ τὴν ἐνεργοποιοῦν, τὴ θέτουν σὲ κίνηση. Κι ὅπως ἀλλάζουν τὰ γεωγραφικὰ πλάτη καὶ μήκη, «ἄλλο» φῶς ἐκλαμβάνει κάθε ψυχὴ κ’ ἐκεῖνο διαφορετικά γίνεται κέντρο τοῦ Πολιτισμοῦ -ξέχωρη σχέση δημιουργεῖται μεταξὺ τοῦ ἐρεθίσματος καὶ τοῦ δέκτη. Ἄλλον οὐρανὸ φτειάχνει ἡ ἀχτῖδα· τὸ τοπίο ξανοίγεται ὡσὰν πρόσωπο ἀνθρώπινο: μ᾿ αὐλακώσεις στὸ δέρμα-χῶμα, μοναδικές· μὲ κόμη-δέντρα/φυτά, ἰδιαίτερα… Ἐκεῖ ζῇ ὁ δημιουργὸς καὶ μὲ δικό του τρόπο ὑμνεῖ, καταριέται ἢ παρακαλάει τὸ πρῶτο στοιχεῖο τῆς ἔνυλης ὕπαρξης -τὴ μαρτυρία τῆς ἀέναης σχέσης μὲ τὰ φωτεινὰ ἄστρα καὶ τ᾿ ἀπέραντο μαῦρο στὸ ἀνάμεσο.

σελ. 13