Posted on

«Βαθμοὶ εὐφυΐας» ἀπὸ τόν «Ἡγεμόνα»

μακιαβέλλι-ηγεμόνας-θεοδόσης-αγγ-παπαδημητρόπουλος

[Ὁ ἡγεμόνας τοῦ Νικολὸ Μακιαβέλλι κυκλοφορεῖ σ’ ἑνιαία ἔκδοση μαζὶ μὲ τὸ θεατρικὸ ἔργο Μακιαβέλλι τοῦ Θεοδόση Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλου.]

Τρεῖς βαθμοὺς εὐφυΐας διακρίνουμε στοὺς ἀνθρώπους: Στὸν πρῶτο ἀντιλαμβάνονται μοναχοί τους· στὸ δεύτερο διακρίνουν ὅ,τι οἱ ἄλλοι διδάσκουν σ᾿ αὐτούς· στὸν τρίτο, οὔτε μόνοι τους, οὔτε μὲ τὴ βοήθεια ἄλλων καταλαβαίνουνε τίποτα… Οἱ πρῶτοι ἔχουν εὐφυΐα ὑψηλότατη, οἱ δεύτεροι ὑψηλὴ κ᾿ οἱ τρίτοι χαμηλότατη.

Posted on

«Νανούρισμα» ἀπὸ τόν «Ἀμφιτρύωνα»

αμφιτρύων-θεοδόσης-αγγ-παπαδημητρόπουλος

[Ἀπὸ τὴν τραγικοκωμῳδία Ἀμφιτρύων τοῦ Θεοδόση Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλου.]

ΧΟΡΟΣ:
Μητέρα τοῦ σκότους
ποὺ μέσα σὲ σένα κρύβονται
ὅσα τὸ μέλλον δένουν…

Πλανεύτρα μαῖα
γι᾽ ἀγάπες, σχέδια,
λῃστεῖες κ᾽ αἱμάτινες
κακοῦργες ἀνταρσίες…

Ἐσὺ ποὺ ζωντανεύεις τὴν καρδιά,
ποὺ δίνεις δύναμη σὲ κάθε προδοσία
καὶ διώχνεις τοῦ νοῦ τὴ στείρα λογικὴ
γητεύοντας μὲ τῶν ἀστερισμῶν τὸ κάλος.

Πρόδρομε τοῦ φωτός, τῶν ἡμερῶν ἀρχαία,
ποὺ μὲ μανία ἀποστερεῖς τὸ λύχνο τῆς ψυχῆς
κ᾽ ἡ γλῶσσα ἡ ἀνθρώπινη, λαλιὰ καὶ νόημα χάνει.

Νύχτα ὀμορφοστόλιστη,
ποὺ κλείνεις μέσα σου
τῆς Γῆς τὴν ὅποια ἀσχήμια
κάνοντας τοὺς θνητοὺς

ν᾽ ἀπαλλάσσωνται μεμιᾶς
ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἀνάμνησης,
ἀπὸ τὴν πίκρα τῆς συνείδησης…

Posted on

«Πῶς ἔζησε…» ἀπὸ τό «Πρὸς ἑαυτούς»

προς-εαυτούς-θεοδόσης-αγγ-παπαδημητρότπουλος

[Ἀπὸ τὸ τραγικὸ ὁδοιπορικό: Πρὸς ἑαυτούς.]

ΕΡΓΑΤΗΣ : Γιά… πῆτε μου γιὰ κεῖνον -νὰ μάθω…

ΕΜΠΟΡΟΣ: Σὰν τί;..

ΕΡΓΑΤΗΣ: Πῶς ἔ ζ η σ ε..- ὄχι πῶς π έ θ α ν ε.

ΑΓΡΟΤΗΣ: Ὄρεξη νάχῃς: Ἱστορίες νὰ φᾶν κ᾿ οἱ κόττες!

ΕΡΓΑΤΗΣ: Ἐσεῖς,.. ἐ σ ε ῖ ς, τί θυμᾶστε!: Αὐτό μόνο θέλω νὰ μοῦ πῆτε… κι ἀρκεῖ.

Posted on

«Μνημόσυνα» ἀπὸ τό «Φάος ἠελίοιο»

φάος-ηελίοι-ήλιου-φώς-προσωπείο-θεοδόσης-αγγ-παπαδημητρόπουλος

[Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Φάος ἠελίοιο – Ἥλιου φῶς τοῦ Θεοδόση Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλου:]

Ἔρχεται ἡ ὥρα γιὰ τιμὲς σ᾿ ὅσους φύγανε, νὰ γίνουνε «μνημόσυνα». Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου, ἂχ καὶ νάσβηνε!: Μακάρι νὰ χωνόμασταν σὲ καινούργιο δέρμα! Νὰ μή θυμόμαστε τὴ χθεσινὴν αὐγή! Γιατί ν᾿ ἀρρωστήσουν ἀπὸ τὴ θύμηση ἡ ὄρεξη κι ὁ ὕπνος, σὲ μιὰ σύντομη, θνητὴ ζωή; Τόχα διαβάσει σὲ πρόλογο ἀπ᾿ τὴν Ἀντιγόνη τοῦ Σοφοκλῆ στὴ μετάφραση τοῦ Χέλντερλιν [Sophokles, Antigone, übersetzt von Fr. Hölderlin, bearbeitet von M. Walser und Ed. Selge, Insel Verlag, Frankfrut am Main 1989, σελ. 19-21]. Ὁ Γερμανὸς εἶχε «ἐξελληνίσει» τὴ γλῶσσα του μεγαλοφυῶς, γιὰ νὰ ὑπηρετήσῃ τὸν τραγικό -τὸ λογοτεχνικὸ ἀπόγονο τοῦ ἀοιδοῦ… Ὁ Τάκης Παπατσώνης, ποὺ μετέφρασε ᾠδές του, γράφει στὸ ποίημα Τὸ νεῖκος τοῦ ᾍδου: Μιὰ θέση μένει/ τώρα ἀδειανή, καὶ λίγο-λίγο πέφτει/ μιὰ σκιά… []/ Ἀναστημένη νὰ τὴν πῶ, δέν εἶναι ἀλήθεια!/ Ζωντανὴ στὴν ψυχή μας παρουσία/ βέβαια καὶ εἶναι! [] ⟨Μὰἀλλοῦ… γιορτάζει [] ἀπόψε… Θυμᾶμαι: Μάρτης μήνας γδάρτης -χιόνι· τὴ νύχτα, ὁ ἄνεμος εἶχε ρίξει τὴν καμινάδα στὴν Ἀνθοῦσα, τὸ χωριό μου· θάβαμε τὴ γιαγιᾶ μου: ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ χλοερῷ, ἐν τόπῳ ἀναψύ ξεως, ἔνθα ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός… Αὐτά λέγονται στὰ ἑλληνορθόδοξα κοιμητήρια· ἡ διάστασή τους, ὅμως, ἦταν πάντα ὁμηρική γιὰ μένα· δέ μιλᾶνε γιὰ Ὑπερπέραν, Κόλαση καὶ Παράδεισο. «Ἐκεῖ ποὺ κατεβαίνεις, δέν ἔχει πιὰ μνήμη κι ὁδύνες-στεναγμούς. Πέθανε γιὰ σένα ἡ μνήμη. Ἐμεῖς θυμόμαστε πιὰ γιὰ σένα..- ὅ,τι μποροῦμε, ὅσο τὸ μποροῦμε…»


[] νύ κ᾿ ὀδυρομένοισιν ἔδυ φάος ἠελίοιο.
Τώρα, σὰν ὀδύρονταν, ἔδυσε τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.
Ἰλιὰς ραψῳδία Ψ, στίχος 154

Συνόδεψαν ὀδυρμοί τὸν Πάτροκλο στὴν ταφή του. Στεκότανε ὁ στρατὸς μὲ τοὺς ἡγέτες του νὰ τὸν τιμήσουν. Οἱ φωνὲς ἔκλαιγαν δυό: τὸ νεκρὸ καὶ τὸν ἥλιο καθὼς ἔδυε. Γιατὶ ἥλιος ἦταν γιὰ τὰ μάτια τοῦ Ἀχιλλέα κι ὁ Πάτροκλος -τόσο λαμπρὸς ποὺ ἀψήφησε τῆς μάνας του τὴν προειδοποίηση καὶ ξαναβγῆκε στὸν πόλεμο, γιὰ νὰ παρθῇ ἡ Τροία. Ὅποιος μένει στὴ ζωὴ κλαίει τὸν τελευταῖον ἥλιο, τὴν ὕστατη μέρα, ὅταν εἶχε ἀκόμα τὴν πολυτέλεια νὰ μή χάνεται σ᾿ ἀναμνήσεις· ὅταν δέ θυμόταν, μὰ ζοῦσε παρέα μὲ τὸ ἀγαπημένο πρόσωπο.

Posted on

«Τραγικὸ προσωπεῖο» ἀπὸ τό «Φάος ἠελίοιο»

φάος-ηελίοι-ήλιου-φώς-προσωπείο-θεοδόσης-αγγ-παπαδημητρόπουλος

[Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Φάος ἠελίοιο – Ἥλιου φῶς τοῦ Θεοδόση Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλου:]

Ἀστράφτει ἡ καινούργια πανοπλία τοῦ Ἀχιλλέα, ποὺ σφυρηλάτησε ὁ Ἥφαιστος. Ἡ καινούργια ἀσπίδα ἔχει πάνω της τὸν οὐρανὸ μὲ τ᾿ ἄστρα, τὸν Ἥλιο, τὴ Σελήνη, πόλεις, γάμους μέσα τους, φιλονικίες, στρατούς, θεούς..- τὸ πρῶτο μέγιστο «γλυπτό» τῆς Ἑλληνικῆς Τέχνης, ἂν καὶ νοερό. Γοητεία παράξενη συνοδεύει τὸν ἥρωα μὲ τούτη τὴν ἀσπίδα στὴ μάχη: πελώριος [Ἰλιάς, ραψῳδία Χ, στίχος 92], πανέμορφος, στολισμένος. Τί νὰ κάνουν οἱ ἐχθροί;: Νὰ τὸν λατρέψουνε ἡμίθεο ἢ νὰ τὸν σκοτώσουν; Προτοῦ ἐπιβληθῇ ἡ δύναμη τῶν ὅπλων, ἐπιβάλλεται ἡ ὄψη -ἡ ἐ π ί δ ε ι ξ η τῆς δύναμης. Αὐτὴ εἶν᾿ ἡ μισή νίκη· τὰ γόνατα τῶν ἀντιπάλων κόβονται, χάνουν τὴ δύναμή τους, καθὼς βλέπουν τὸ ὑπέρλαμπρο θέαμα ὅπως ἀργοπροβαίνει· κι ἀπαιτεῖται ἥλιου φῶς, γιὰ νὰ κλέψῃ κεῖνο τὰ βλέμματα καὶ νὰ τρομοκρατήσῃ τοὺς ἀπέναντι… Ὁ «ὑποκριτής» πρέπει νὰ παίξῃ καλά στήν «παράσταση» -νὰ μείνῃ ἀκλόνητος στὸ ρόλο του -ἀτρόμητος νὰ προχωράῃ ἀντανακλῶντας μὲ τὴν ἐξάρτυση τὸν ἥλιο -νάναι ὁ ἴ δ ι ο ς ἥλιος σωστός! «Νὰ μή μαυρίσουν τὴν καρδιά μου οἱ θεοί! Μή μὲ ποτίσουν φόβο, ἀλλιῶς εἶναι γραφτό…

ΑΧΙΛΛΕΥΣ:
…χερσὶν ὕπο Τρώων λείψειν φ ά ο ς ἠ ε λ ί ο ι ο.
…νὰ χάσω ἀπὸ χέρια Τρώων τὸ φ ῶ ς τοῦ ἥ λ ι ο υ.
[Ἰλιάς, ραψῳδία Σ, στίχος 11]

Νὰ προλάβω νὰ τελειώσω μὲ τὴν ἐκδίκησή μου -μὲ τὴ μεγάλη μου παράσταση -τὴ μέγιστη παράσταση!» Τὸ τραγικὸ πρόσωπο, ὡς ἄλλος τραγῳδός, πάει στὸν πόλεμο. Θέλει νὰ ἐπιβάλῃ τὴν ὄψη του, κ᾿ ὕστερα νὰ ξεκάνῃ τοὺς ἔκθαμβους Τρῶες… Εἰρωνεία τραγική: Θὰ τὸν σκοτώσῃ – ὄχι στὴν Ἰλιάδα μὰ σ᾿ ἄλλο ἔπος, τὴν Αἰθιοπίδα [στὰ μή σῳζόμενα Κύκλια Ἔπη] – βέλος ἀπ᾿ τὸν κρυμμένο Πάρι στοὺς θάμνους· θὰ τὸν στοχεύσῃ καθ᾿ ὑπόδειξιν τοῦ Ἀπόλλωνα… Ὁ Πάρις, ποὺ κρυβότανε κιόλας πίσω ἀπ᾿ τὰ τείχη, ὁ καλοζωισμένος μὲ τὴν ὄμορφη Ἑλένη, θὰ καταφέρῃ τὸ θανάσιμο χτύπημα στόν «πρωταγωνιστή» ποὺ μάχονταν πάντα στὸ φῶς τῆς μέρας καὶ δέ φοβόταν νὰ βροντοφωνάξῃ τὴν παρουσία του. Ὁ «τραγῳδός»-ἥρως θὰ πέσῃ στὴ φωτισμένη σκηνὴ ἀπ᾿ τὸν κρυμμένο τεχνικὸ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ ὑποβολέα πίσω -στὸ σκοτεινό «ἄδυτο» τῶν παρασκηνίων…

Posted on

«Τσίκνα εὐωδιαστή» ἀπὸ τόν «Ἀμφιτρύωνα»

αμφιτρύων-θεοδόσης-αγγ-παπαδημητρόπουλος

[Ἀπὸ τὴν τραγικοκωμῳδία Ἀμφιτρύων τοῦ Θεοδόση Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλου:]

ΣΩΣΙΑΣ:
Ποιός δαίμονας μὲ κοροϊδεύει;..
Θεοί, δὲ σᾶς προσφέρω τσίκνα εὐωδιαστὴ
κάθε δεκαπενθήμερο; Δὲ σᾶς τιμάω;!
Γιατί μοῦ παίζετε παιγνίδια τόσο… ἄγρια;!


Τοῦ τόλεγα ὁ κακομοίρης: «Ἄσε με νὰ γυρίσω!
Δέν εἶμ᾽ ἐγὼ γιὰ πόλεμο, μὰ νὰ προσέχω πίσω –
νὰ φροντίζω τὶς γυναῖκες… Πίσω νὰ μ᾽ ἀφήσῃς!..»


Τώρα… νάτα,.. νάτα τ᾽ ἀποτελέσματα!:
ὁ ἑαυτός μου ἐγὼ ἀ π ο δ ῶ
κι ὁ ἑαυτός μου αὐτὸς ἀ π έ ν α ν τ ι!..


Δία,.. σῶσε τὸν καλό σου τὸ Σωσία!

Posted on

Νικολὸ Μακιαβέλλι, «Τύχη κι Ἀρετή»

μακιαβέλλι-θεοδόσης-αγγ-παπαδημητρόπουλος

[Ἀπ’ τὴν ἐνιαία ἔκδοση τοῦ Ἡγεμόνα, μαζὶ μὲ τὸ θεατρικὸ ἔργο Μακιαβέλλι. Βλ. ἐδῶ.]

Δέ μοῦ εἶναι ἄγνωστο πὼς πολλοί ἄνθρωποι πίστευαν, καὶ πιστεύουν, ὅτι τὰ πράγματα τοῦ κόσμου τούτου διέπονται ἀπ᾿ τὴν Τύχη καὶ τὸ Θεὸ μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε ἡ ἀνθρώπινη φρόνηση νὰ μήν μπορῇ νὰ τὰ χειριστῇ -ὥστε νὰ μήν ὑπάρχει γιατρειὰ γιὰ τὰ πολλὰ τοῦ κόσμου. Ὁπότε, κρίνουν αὐτοὶ πὼς πρέπει νὰ ἐγκαταλείπουμε τοὺς ἑαυτούς μας πάντοτε στὴν Τύχη, ν᾿ ἀφήνουμε στὴν ἄκρη κάθε μάταιη σκέψη γιὰ τ᾿ ἀνθρώπινα. Τὴν ἀποδέχθηκαν πολλοί αὐτὴ τὴν ἄποψη ἀπ᾿ τοὺς σύγχρονούς μας, λόγῳ τῶν μεγάλων κι ἀπροσδόκητων μεταβολῶν ποὺ εἴδαμε καὶ βλέπουμε.

Αὐτά ἀναπολῶντας κάπου-κάπου, ἔκλινα κ᾿ ἐγὼ στὴν ἐν μέρει παραδοχὴ τῆς ἄποψης· ἐπειδὴ ὅμως ὑπάρχει σὲ μᾶς ἐλεύθερη βούληση, νομίζω ὡς ἀληθὲς μόνον ὅτι ἡ Τύχη διέπει κατὰ τὸ ἥμισυ τὶς πράξεις μας κι ἀφήνει στὴ βούλησή μας τὸ ἕτερο ἢ κάτι λιγώτερο… Παρομοιάζω τὴν Τύχη μ᾿ ὁρμητικὸ ποταμὸ πού, ὅταν πλημυρίζῃ, καταποντίζει πεδιάδες, ξεριζώνει δέντρα, καταστρέφει κτήρια, μεταφέρει τὴ γῆ ἀπ᾿ τό ᾿να μέρος στ᾿ ἄλλο· στὴν ὁρμή της, καθένας φεύγει κ᾿ ὑποχωρεῖ, μή μπορῶντας ν᾿ ἀσκήσῃ τὸ ἐλάχιστο ἐμπόδιο. Κι ὅμως..- οἱ ἄνθρωποι μποροῦν, πρὶν ἀπ᾿ τὴν πλημύρα, νὰ προλάβουν τοὺς κινδύνους μὲ προχώματα ὥστε, σὰν ἔρθῃ ἐκείνη ἢ νὰ κατευθυνθοῦν τὰ ὕδατα σ᾿ αὐλάκια ἢ ἡ ὁρμή τους νὰ ἐξασθενίσῃ καὶ νὰ γίνῃ λιγώτερο ἐπιβλαβής. Μοιάζει πολύ μὲ τὸν ποταμὸ ἡ Τύχη, κυλῶντας ὁρμητικὴ ὅπου δέν ὑπάρχει Ἀρετὴ νὰ τῆς ἀντισταθῇ -ἐκεῖ στρέφει τὴ ροή της, ὅπου ξέρει ὅτι δέν ὑφίστανται ἐμπόδια ἱκανὰ νὰ τὴν ἀνακόψουν.

Posted on

Γιάννης Ρίτσος, ἀπ’ τή «Ρωμηοσύνη I»

ιλιάς-φάος-ηελίοιο-ήλιου-φως-θεοδόσης-αγγ-παπαδημητρόπουλος

Στὴν προμετωπίδα τῆς ἑπόμενης ἔκδοσης: Φάος ἠελίοιο – Ἥλιου φῶς – Γιὰ τὸ τοπίο τῆς Ἰλιάδος, τοῦ Θεοδόση Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλου [Ἀθήνα 2019, σελ. 9]:

Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρό σὰν τὴ σιωπή·

σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια,

σφίγγει στὸ φ ῶ ς τὶς ὀρφανὲς ἐληές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του,

σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό -μονάχα φῶς.

Ὁ δρόμος χάνεται στὸ φῶς κι ὁ ἥσκιος τῆς μάντρας εἶναι σίδερο.

Posted on

Ἑρρῖκος Ἴψεν, «Ἐμπρός, ξωτικά!..»

ερρίκος-ίψεν-νύχτα-τ-αγιαννιού-θεοδόσης-αγγ-παπαδημητρόπουλος

Ἀπ’ τἩ νύχτα τ’ Ἁγιαννιοῦ, Β΄ πράξη, Α΄ σκηνή· μτφ: Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος.

ΑΘΕΑΤΑ ΞΩΤΙΚΑ:
Σιγά! Σιγά! Καθὼς ἡ Νύχτα ἔρχεται…
Στὶς θέσεις σας, ὀρδὲς τῶν ξωτικῶν!
Τὸ κάλεσμα ἀκούστε, τοῦ δάσους λουλουδάκια,
ἀνοίξτε -πέταλα σκορπίστε μυρωδᾶτα!
Ξωτικά, ξυπνήστε ἀπὸ τὸ ληθαργό σας!
Προβάλετε στὸ δάσος! Γύρω μαζευτῆτε!
Τὰ μπουμπουκάκια, στενάχωρα εἶν᾽ γιὰ σᾶς –
ἡ νύχτα ἡ θερινή, εἶν᾽ ἄνετη καὶ δροσερή…

Ἤρεμα καθήστε πλάι στὴν ἰτιὰ
καὶ μὲ τὰ σβέλτα τὰ χεράκια σας
πλέξτε μὲ κρίνους τῆς κοιλάδας
λευκὲς κορδέλες,.. παπουτσάκια!
Ντυθῆτε-στολιστῆτε μὲ ροῦχα γιορτινά
φίνα ἀπ᾽ τὰ πέταλα τῆς τριανταφυλλιᾶς
καὶ γι᾽ ἄρωμα φορέστε βιολέτας εὐωδιά,
σὰ θὰ λουστῆτε στὶς σταγόνες τῆς νυχτιᾶς!

Δέστε πῶς λαμπυρίζουν τὰ κοσμήματα –
χιλιάδες ὄμορφα, πολύτιμα πετράδια
ἤρεμα λυγίζουν τὸ γαλαζοπράσινο τὸν κρῖνο
κάτω στὸ χῶμα μὲ τὰ βρύα ν᾽ ἀκουμπήσῃ.
Δέστε πῶς οἱ ἀχτίδες παίζουν λαμπερές!
Δέστε πῶς κρέμονται σὰν πέρλες οἱ σταγόνες..-
ἡ εἰκόνα τῶν ἄστρων τῆς νυχτιᾶς
φεγγοβολάει μέσα τους βαθειά…

Πάρτε τὶς σταγονίτσες ὅπως τρέμουν
ἀπ᾽ τὰ πέταλα πάνω καὶ τὰ φύλλα,
κοσμήστε τὶς πλεξοῦδες σας μ᾽ αὐτὲς
καὶ φτειάξτε περιδέραιο μὲ πέρλες.
Στὸν ἀέρα, μ᾽ ἐλαφράδα, θὰ ταξιδέψουμε μετὰ
πάνω ἀπ᾽ τοὺς καταπράσινους λειμῶνες,
ἐνῷ θ᾽ ἀκούγεται μελῳδικά ὁ παφλασμὸς
ἀπὸ τὴν ἅρπα τῶν νυμφῶν τοῦ ποταμοῦ!..

Posted on

Διονύσιος Θρᾷξ, «Ἀνάγνωσις…»

ρώμη-διδασκαλία-θεοδόσης-παπαδημητρόπουλος-εκδόσεις

Ἀπ’ τὴ Γραμματικὴ Τέχνη· ἐπιμέλεια-ἑρμηνευτικὰ σχόλια: Θεοδόσης Αγγ. Παπαδημητρόπουλος.

Ἀνάγνωσίς ἐστι ποιημάτων ἢ συγγραμμάτων ἀ δ ι ά π τ ω τ ο ς προφορά. Ἀναγνωστέον δὲ καθ᾽ ὑπόκρισιν, κατὰ προσῳδίαν, κατὰ διαστολήν. Ἐκ μὲν γὰρ τῆς ὑποκρίσεως τὴν ἀρετήν, ἐκ δὲ τῆς προσῳδίας τὴν τέχνην, ἐκ δὲ τῆς διαστολῆς τὸν περιεχόμενον νοῦν ὁρῶμεν· ἵνα τὴν μὲν τραγῳδίαν ἡρωϊκῶς ἀναγνῶμεν, τὴν δὲ κωμῳδίαν βιωτικῶς, τὰ δὲ ἐλεγεῖα λιγυρῶς, τὸ δὲ ἔπος εὐτόνως, τὴν δὲ λυρικὴν ποίησιν ἐμμελῶς, τοὺς δὲ οἴκτους ὑφειμένως καὶ γοερῶς. Τὰ γὰρ μὴ παρὰ τὴν τούτων γινόμενα παρατήρησιν καὶ τὰς τῶν ποιητῶν ἀρετὰς καταρριπτεῖ καὶ τὰς ἕξεις τῶν ἀναγιγνωσκόντων καταγελάστους παρίστησιν.

Σχόλια:

ἀδιάπτωτος: ἄπταιστος – καθ᾽ ὑπόκρισιν: μὲ πλήρη ἐκφραστικὴ ἱκανότητα – κατὰ προσῳδίαν: Ὅπως ἐπιβάλλει ἡ γραφὴ τῶν πνευμάτων καὶ τόνων κι ἀπαιτοῦσε ἡ τότε προφορὰ τῆς Ἑλληνικῆς. – κατὰ διαστολήν: μὲ κατάλληλες παύσεις – βιωτικῶς: κατὰ μίμησιν βίου/«νατουραλιστικά» – λιγυρῶς: μ᾽ ὀξύ, καθαρὸν ἦχο – ὑφειμένως: μὲ φωνὴ σπασμένη – Τὰ γὰρ … παρίστησιν.: Προειδοποίηση τοῦ καλοῦ γραμματικοῦ καὶ δάσκαλου τῆς γλώσσας: Ἡ κακὴ ἀνάγνωση ὑπονομεύει καί τὴν ἀξία τοῦ ποίηματος, γελοιοποιεῖ καί τοὺς τρόπους (τὶς ἔξεις) τοῦ ἀνίκανου ἀναγνώστη…

Posted on

Ἑρρῖκος Ἴψεν, «Θεωρία καὶ πράξη…»

μαγκρίττ-οι-εραστές-θεοδόσης-παπαδημητρόπουλος-εκδόσεις

Ἀπ’ τἩ νύχτα τ’ Ἁγιαννιοῦ, Γ΄ πράξη, Η΄ σκηνή, καὶ στ’ ὀπισθόφυλλο τῆς ἔκδοσης· μτφ: Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος.

ΓΙΕΡΓΚΕΝ: Ὅμως, πρέπει τώρα νὰ ἐγκαταλείψῃς ὅλες σου τὶς θεωρίες γιὰ τὸν Ἔρωτα…

ΠΑΟΥΛΣΕΝ: Τὶς θεωρίες μου;.. Ποτέ! Εἰς τὸν Αἰῶνα τῶν Αἰώνων ποτέ!.. Ἀλλὰ δέ θὰ τὶς ἐφαρμόζω κιόλας… Ἀφ᾽ ἑνός, ἐρωτευμένος κάποιος, ἐκλαμβάνει τὸν Ἔρωτα ἀπὸ θεωρητικὴ σκοπιά· ἀρραβώνας καὶ γάμος, ἀφ᾽ ἑτέρου,.. εἶναι πρακτικά ζητήματα κ’ οἱ θεωρίες — ὡς γνωστόν — δέν μποροῦν πάντα νὰ λειτουργοῦν καὶ στὴν πράξη…

Posted on

Ὁ θάνατος τοῦ Γκοτάμα

θάνατος-βούδδα-θεοδόσης-αγγ-παπαδημητρόπουλος-εκδόσεις

Απ’ τον Πρώιμο Βουδδισμὸ τοῦ T. W. Rhys Davids· μτφ: Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος.

Μπορεῖτε ν’ ἀγοράσετε τὸ βιβλίο, ἐδῶ.

Σαράντα χρόνια ὕστερ᾿ ἀπ’ τὴ Νιρβάνα, ὁ Γκοτάμα πηγαινοερχόταν στὶς πεδιάδες τῆς Βόρειας Ἰνδίας καὶ τὰ γειτονικὰ ὑψίπεδα τοῦ Νεπάλ, κ᾿ εἶχε ἄνεση χρόνου καί γιὰ τὴν πλήρη ἀνάπτυξη τοῦ συστήματος καί γιὰ τὴ λεπτομερειακὴ μετάδοσή του στοὺς μαθητές. πέθανε πλήρης ἡμερῶν, στὰ ὀγδόντα του, στὴν Κουνισάρα -ἕνα μέρος ἀκόμα μὴ ταυτοποιημένο. Οἱ ἄνθρωποι τῆς φυλῆς του, ἔτρεφαν μεγάλο σεβασμὸ γιὰ τὸ πρόσωπό του. Ὕστερ᾿ ἀπ᾿ τὴν καύση του, τὴ στάχτη μετέφεραν μέλη τῆς φυλῆς τῶν Μάλλα, ποὺ κατοικοῦσαν στὴν παραπλήσια πόλη. Παραδίδεται πὼς τὴ χώρισαν σ᾿ ὀκτὼ δοχεῖα. Τὰ ἕξι δόθηκαν στὶς γειτονικὲς φυλές (ἀνάμεσά τους, στοὺς Σάκυια), ἄλλο στὸ βασιλιᾶ τῆς Μαγκάντα καὶ τὸ τελευταῖο, σὲ κάποιο βραχμάνο στὴ γειτονικὴ Βεθαντίπα. Λέγεται πὼς κατασκευάστηκαν στοῦπες πάνω ἀπ᾿ τὰ ὀκτὼ κειμήλια, μὰ μονάχα μιά τους ἔχει ἀνακαλυφθῆ: ἡ ἀνεγερθείσα ἀπ᾿ τὸ βασιλιᾶ τῆς Κοζάλα Βιντούνταμπα τῶν Σάκυια στὸ καινούργιο Καπιλαβάστου, ἀφότου καταστράφηκε τὸ παλιό, λίγα χρόνια πρὶν ἀπ᾿ τὸ θάνατο τοῦ Βούδδα.

Posted on

Ἐκδόσεις Ἰουλίου-Αὐγούστου 2018

καλοκαίρι-2018-εκδόσεις-θεοδόσης-αγγέλου-παπαδημητρόπουλος

Οἱ καινούργιες ἐκδόσεις τοῦ φετινοῦ καλοκαιριοῦ:

Διονύσιος Θρᾷξ, Γραμματικὴ Τέχνη, σελίδα βιβλίου

Ἑρρῖκος Ἴψεν, Ἡ νύχτα τ’ Ἁγιαννιοῦ, σελίδα βιβλίου

Ἄγγελος Θ. Παπαδημητρόπουλος, Εἰσαγωγὴ στὴ Λογιστική, σελίδα βιβλίου