Γραμματικὴ Τέχνη

Ἡ πρώτη Γραμματικὴ τῆς Ἑλληνικῆ γλώσσας σ’ εὔχρηστο, μικρὸ σχῆμα.

Τῆc γραμματικῆc εἰμι τέχνηc πυξίον
εὔληπτον, εὐcύνοπτον, ἐcτενωμένον,
cαφέc, καθαρόν, εὐκρινέc, γεγραμμένον
πρὸc πεῦcιν ἰθύνουcαν εἰc ἀποκρίcειc·
ὁ γὰρ τρόποc φέριcτοc εἰc τὸ συνέχειν
ἅπαν λόγου μάχημα τοῖc λογεμπόροιc.

Ἡ ἐπιμέλεια (πλάγια, ἔντονα στοιχεῖα, ἀ ρ α ι ώ σ ε ι ς, στίξη, παραγραφοποίηση, κεφαλίδες -μεταξὺ ἄλλων) ἔδωσε μορφὴ στὸ πρωτότυπο, τὴν πρώτη γραμματικὴ τῆς Ἑλληνικῆς, ἀνάλογη μιᾶς σύγχρονης γραμματικῆς, ὥστε ἡ γνώση τοῦ Διονυσίου νὰ λειτουργήσῃ καὶ σήμερα π α ι δ ε υ τ ι κ ά, ὅπως συνέβη στὴν Ὕστερη Ἀρχαιότητα καὶ τὸ Μεσαίωνα.

Τὰ ἑρμηνευτικὰ σχόλια καλύπτουν τὶς δύσκολες καί, σχετικά, μή συνηθισμένες λέξεις τοῦ πρωτοτύπου, τὴ μεταφραση τῶν παραδειγματικῶν ὁμηρικῶν στίχων, τὴ σχέση μὲ τὴν κρατοῦσα σήμερα ὁρολογία, ὡρισμένα ζητήματα πραγματολογικὰ καὶ κάποια λιγώτερα ἀξιολογικά.