Ἐνὼχ Ἄρντεν

Σειρὲς μακριὲς μὲ βράχια ἔχουνε φτειάξει χάσμα
καὶ μέσ᾿ στὸ χάσμα ἀφρὸς καὶ κίτρινη ἄμμος·
στὸ βάθος στέγες κόκκινες σὲ στενὴ ἀποβάθρα
πλάι-πλάι, καὶ πέρα παλῃὸ ἐκκλησάκι· πάνω
δρόμος μακρὺς πρὸς ἕναν ψηλό, ᾿σὰν πύργο, μύλο·
παραπίσω στὸν ὁρίζοντα σταχτῆς ἀμμόλοφος
μὲ τάφους δανικούς· ἐκεῖ δασάκι ἀπὸ φουντουκιὲς
ποὺ στοιχειώνεται ἀπὸ φθινοπωρινοὺς συλλέκτες,
ἀνθίζει/ καταπράσινο μέσ᾿ στὴν κατηφοριά.

Ποίημα ἀφηγεῖται τραγικὴν ἱστορίαν Ἄγγλου πολυπλάγκτου ναυαγοῦ, ὃς τέλος ἔθυσεν ἐν πατρίδι, ἀγαπητικῶς, ὅλην αὑτοῦ ὕπαρξιν. Ἠ ἀναθεωρηθεῖσα γ΄ ἔκδοσις πλέον μετὰ σχολίων, κατατοπιστικοῦ εἰκονικοῦ ὑλικοῦ, βριογραφικῶν τε καὶ ἐργογραφικῶν στοιχείων διὰ τὸν ποιητήν, καὶ πρωτοτύπου καταληκτικῆς ἑρμηνείας.