Ἐνὼχ Ἄρντεν

Σειρὲς μακριές μὲ βράχια ἔχουνε φτειάξει χάσμα
καὶ μές στὸ χάσμα ἀφρὸς καὶ κίτρινη ἄμμος·
στὸ βάθος στέγες κόκκινες σὲ στενή ἀποβάθρα
πλάι-πλάι· παραπέρα, ἕνα ἐκκλησάκι· πιό πάνω
δρόμος μακρύς πρὸς ἕναν ψηλό, σὰν πύργο, μύλο·
παραπίσω στὸν ὁρίζοντα σταχτὴς ἀμμόλοφος
μὲ τάφους Δανικούς· ἐκεῖ δασάκι ἀπὸ φουντουκιὲς
ποὺ στοιχειώνεται ἀπὸ φθινοπωρινοὺς συλλέκτες
καὶ καταπράσινο, ἀνθίζει στὴν κατηφοριά…

Τὸ ποίημα ἀφηγεῖται τὴν τραγικὴ ἱστορία ἑνὸς Ἄγγλου ναυαγοῦ ποὺ γύρισε ὅλη τὴν Ὑφήλιο, ὥστε νὰ θυσιάσῃ τελικὰ πίσω στὴν πατρίδα, γιὰ τὴν ἀγάπη του, ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή του…