Τὸ ἔργο ἐκθέτει τὴ σχέση τοῦ ἑνός – τοῦ ἡγέτη – μὲ τὸ πλῆθος ποὺ τὸν ἀκολουθεῖ: Ὁ ΚΑΤΙΛΙΝΑΣ θἄθελε νὰ πιστέψῃ τὶς πατροπαράδοτες ἀξίες ποὺ ἐπισείει στοὺς συντρόφους του, ἀλλὰ καταλαβαίνει πὼς καμμιά σχέση δὲν ἔχουν μὲ τὴν ἐποχή του κι ἀμφιβάλλει τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ τὶς ἐκφέρει, γιὰ τὴν ἀποτελεσματικότητά τους. Ἀλήθεια, λίγοι πολιτικοὶ στὰ πρῶτα χρόνια τοῦ 21ου αἰώνα ἔπεσαν στὴν παγίδα αὐτῆς τῆς ἐσωτερικῆς διβουλίας;.. Τὸ πλῆθος, δικαίως, θέλει ν᾿ ἀνανήψῃ οἰκονομικά, ἀλλὰ ἔχει φτάσει σὲ τέτοιο σημεῖο πνευματικῆς κατάπτωσης, ὥστε λατρεύῃ τὴν εὔκολη ζωὴ ὡς «τελείωση τῆς ἀνθρώπινης φύσης» μὲ χρέη ποὺ προφανῶς θὰ διαγραφοῦν (αὐτό ἐπιποθεῖ). Λίγοι λαοὶ τοῦ σημερινοῦ εὐρωπαϊκοῦ Νότου δὲν ἔχουν καταντήσει ἐκεῖ; Βορειοευρωπαῖοι δέ «φλερτάρουν» ἐν κρυπτῷ καὶ παραβύστῳ μαζὶ μὲ τὴν κατεδαφιστικὴ ἰδέα;..
Ἂν θἄπρεπε νὰ κατονομαστοῦν ὡς κοντινὰ κάποια ἀπὸ τὰ ἑπόμενα δράματα, ὑποψήφια θἆταν Ἡ Ἕνωση τῆς Νεότητας, Τὰ στηρίγματα τῆς κοινωνίας καὶ τό: Ἕνας ἐχθρὸς τοῦ λαοῦ· καὶ τὰ τρία, δηλαδή, ἀστικὰ δράματα κοινωνικοῦ προβληματισμοῦ. Ὁ πυρῆνας τοῦ Κατιλίνα, ἂν παρακαμφθῇ ἡ μορφή του καὶ τὸ ἐρωτικὸ τρίγωνο ποὺ ὑπάρχει γιὰ νὰ φωτίσῃ κυρίως τὴν ψυχικὴ κίνηση τοῦ ἥρωα, ἀποζητάει διεξόδους ἀνάλογες μ᾿ αὐτά τὰ ἔργα -ἐκεῖ κατατείνει. Ἡ προβληματική, μὰ κ᾿ ἡ ἐνδιαφέρουσα σκηνικὰ γιὰ τὸ σύγχρονο Θέατρο φύση του κρύβεται στὴν παράδοξη σύνθεση ἱστορικῆς τραγῳδίας σαιξπηρικῆς κοπῆς καὶ θεματολογίας ἀπὸ τὸ ἀστικὸ περιβάλλον.
